Radio Derf (Playlista)

derf

Led Zeppelin - [1969] - II -

01 - Whole Lotta Love
02 - What Is And What Should Never Be
03 - The Lemon Song
04 - Thank You
05 - Heartbreaker
06 - Living Loving Maid (She's Just A Woman)
07 - Ramble On
08 - Moby Dick
09 - Bring It On Home

LED ZEPPELIN II
(HARD ROCKOWY ELEMENTARZ)

Latem 1969 roku prace na drugą płytą Zeppelinów weszły w fazę finalną. Album ostatecznie ujrzał światło dzienne w październiku. Stał się niemal natychmiast wzorcem dla wszystkich, którzy kiedykolwiek zapragnęli grać heavy metal. Dla wielu jednak, wzorcem zupełnie nieosiągalnym.

Do działań przy „Led Zeppelin II” przystąpiono z początkiem roku 1969. Kompozycje, które w efekcie znalazły się na tym krążku, oparte były w dużej mierze na pomysłach zrodzonych podczas prac nad albumem poprzednim. Wstawiono przy tym nowe, nierzadko porywające riffy, które zostały rozbudowane, a ostatecznego brzmienia nabrały dzięki wielokrotnym próbom, nieustannej grze i improwizacjom na żywo. Zeppelini wówczas ciągle koncertowali. Zdaniem Jimiego Page’a to właśnie z braku czasu piosenki z „dwójki” powstawały w pokojach hotelowych, garderobach i studiach nagraniowych niemal całej Ameryki. Ostatecznie w sierpniu wszystkie kawałki z płyty były skomponowane i zarejestrowane. Odzwierciedlały napięcia i nastroje koncertującego zespołu, prezentując jego nową tożsamość. Jimmy Page zmienił gitarę z Fendera Telecastera na Gibsona Les Paul, co niewątpliwie korzystnie wpłynęło na brzmienie. W dodatku, co bardzo istotne, inżynierem dźwięku stał się as rocka Eddie Kramer, który wcześniej pracował z Jimim Hendrixem i grupą Traffic. Kramer tak wspominał prace na płytą: zmiksowaliśmy album w studiach A and R w ciągu dwóch dni, na dwunastościeżkowej i dwugłowicowej konsolecie Altec. Był to najbardziej prymitywny sprzęt, jaki można było sobie wyobrazić. Pod koniec sierpnia 1969 roku płyta była gotowa. Album otwierał utwór Whole Lotta Love. Niezwykłe rockowe tornado, o sile i ekspresji, jakiej wcześniej żadnemu zespołowi nie udało się uzyskać. Szczególnie interesującą była, poprzedzona znakomitym riffem gitarowym, środkowa część kompozycji. Przeszywający na wskroś głos Roberta Planta błagał w niej o najbardziej cielesny wymiar miłości. Część ta, to pozornie abstrakcyjna karuzela dźwięków, w której można słyszeć gwiżdżący pociąg, orgiastyczne odgłosy, wybuch w walcowni stali, czy napalmowy atak lotniczy. Był tam też dziwny, jakby schodzący riff oraz glissando Page’a z echem w tle. Mroczny, hipnotyczny głos Planta przypominał jakąś indo-celtycką mantrę, a główny riff Page’a stał się inspiracją dla pokoleń metalowców. Ten numer to bezsprzecznie esencja stylu Zeppelinów i zarazem esencja samego rocka. Trzeba przy tym przyznać, że kompozycja wiele zawdzięczała numerowi Willy’ego Dixona You Need Love. Drugim utworem na płycie było What Is And What Should Never Be. Świetna piosenka o uwodzeniu i zakazanej miłości. Z początku romantyczna akustyczna ballada, przeradzała się następnie w ognistą pieśń siły i dominacji. Była celnym połączeniem uderzającego refrenu z cantami, zahaczającymi o folk i psychodelię. Według Kramera kawałek zarejestrowany został w Nowym Jorku w obskurnym studiu Groove Sound oraz Juggy Sound, czyli tam gdzie udało się wyprosić trochę studyjnego czasu pomiędzy koncertami. Potem następowała bluesowa wersja Killing Floor Howlin’ Wolfa ze zmienionymi słowami. Kawałek zatytułowany The Lemon Song został nagrany na żywo w studiu, niemal tuż po jego prezentacji na scenie. Jedyną modyfikacją było późniejsze dogranie gitary. Pierwsza stronę płyty zamykała Thank You. Była to jednocześnie pierwsza piosenka, jaką Plant i Page napisali wspólnie. Ta nieco ckliwa miłosna kompozycja, napisana została przez Roberta dla żony. Kończyła ją mroczna organowa solówka Johna Paula Jones’a, stanowiąca tajemniczy koniec tej części albumu. Drugą część rozpoczynał zmysłowy, szalenie energetyczny numer z wbijającym w siedzenie riffem i świetnym bluesowym solo na gitarze. Został zatytułowany Heartbreaker. Opowiadał o kobiecie łamiącej męskie serca i kończył się dźwiękowym szaleństwem, przechodząc w znakomity kawałek Living Loving Maid. Z kolei ta piosenka stanowiła portret starzejącej się, nowojorskiej groupie, która ponoć przez całe lato prześladowała Page’a. Jak sam kiedyś stwierdził: jest to piosenka, która opowiada o zdegenerowanej, starej kobiecie, która rozpaczliwie chce być młoda. Kolejnym utworem stała się wykorzystująca tolkienowskie tematy z Hobbita i Władcy Pierścieni piosenka Ramble On. Dominuje tu siła głosu Planta, a uroku dodaje jej nostalgiczny sound uzyskany dzięki zastosowaniu odpowiedniego harmonicznego podkładu. Wreszcie następował Moby Dick, solowy utwór perkusisty Johna „Bonzo” Bonhama. Gitarowy riif został tutaj zaczerpnięty z The Girl I Love Sleepy Johna Estesa. W wersji koncertowej numer, stanowiący prawdziwy popis tego znakomitego bębniarza, rozrastał się często, zgodnie z duchem tamtych lat, do monstrualnych rozmiarów, dając czas reszcie zespołu na fajkę lub browar. Płytę zamykała kompozycja Bring It On Home, rozpoczynająca się jak zrzynka ze starego bluesa Sonny Boy Williamsona, z przytłumionym murzyńskim wokalem. Ta kolejna znakomita kompozycja przechodziła następnie w eksplodujący zeppelinowym wybuchem surowy i głośny biały blues. Ten fenomenalny album, w grudniu 1969 roku, stał się najlepiej sprzedawaną płytą w Ameryce, detronizując Abbey Road Beatlesów.

Krzysztof Borowiec
[link widoczny dla zalogowanych]