Radio Derf (Playlista)

derf

Rolling Stones - A Bigger Bang

Rough Justice; Let Me Down Slow; It Won’t Take Long; Rain Fall Down; Streets Of Love; Back Of My Hand; She Saw Me Coming; Biggest Mistake; This Place Is Empty; Oh No, Not You Again; Dangerous Beauty; Laugh, I Nearly Died; Sweet Neo Con; Look What The Cat Dragged In; Driving Too Fast; Infamy

Od wydania ostatniej płyty Stonesów z premierowym materiałem minęło osiem lat. Nigdy dotąd nie kazali tak długo czekać na nowe kompozycje. Było to czekanie okupione wieloma wątpliwościami - choroba Charliego Wattsa, odwyk Ronniego Wooda, plotki o kolejnych uzależnieniach Keitha Richardsa, nowa porcja sercowych kłopotów Micka Jaggera... Trzeba bardzo kochać rock’n’roll, by przy tylu okolicznościach rozpraszających zmobilizować się i nagrać kolejną płytę. Najlepszą od czasów ostatniej wielkiej płyty Stonesów, czyli Steel Wheels z 1989 roku. I choć A Bigger Bang ani przez chwilę nie ociera się o wybitność tamtego dzieła, w żadnym momencie nie zbliża się też do wielu rozczarowująco przeciętnych utworów z płyt Voodoo Lounge i Bridges To Babylon - jedynych studyjnych wydawnictw Stonesów z lat dziewięćdziesiątych.

Ale co tam poprzednia dekada. Witamy w nowych czasach. Czasach nowej rockowej rewolucji, która za sprawą popularności grup Jet czy The Hives przywróciła Stonesów publiczności. A może inaczej - podarowała Stonesów kolejnemu pokoleniu. Młodziakom, którzy dziś z wielkim szacunkiem kłaniają się tradycji. To samo Stonesi robili czterdzieści lat temu. Teraz to im chyli się czoła. Za to, że od tylu lat służą rock’n’rollowi. Który dziś ma się tak dobrze jak nigdy. Także na tej płycie.

Już otwierająca album, głośna, mocna Rough Justice udowadnia, że nikt tu metryki pokazywać nie będzie. Ale to jest tylko równy, ponadpoprawny Stonesowy utwór. Na szczęście już drugie nagranie na płycie, Let Me Down Slow, dzięki pięknemu refrenowi mocno wybija się ponad przeciętną. Zaskoczenia? Brak. Jesteśmy na płycie takich Stonesów, jakich lubimy najbardziej. Kwintesencją stylu jest Streets Of Love, singel promujący album. Tu wszystko jest znakomite. Dramatycznie zbolały śpiew Jaggera, pięknie nośny refren, gorzki tekst (Okrutna prawda jest smutna - byłem bardzo niedobry, kto inny może coś takiego zaśpiewać?). Takich momentów wielkości jest tu jeszcze kilka. She Saw Me Coming - cały zbudowany wokół skandowanego tytułu, czysta eksplozja witalności, This Place Is Empty, pierwszy wokalny popis Keitha, spokojny, nostalgiczny, pełen tęsknoty utwór, a w zupełnej do niego opozycji Oh No, Not You Again, najgłośniejszy na albumie - nie zazdroszczę pani w pięknej sukience, która zasłużyła na tak gorzkie i z taką pasją śpiewane słowa... I koniecznie Laugh, I Nearly Died, kolejna nostalgiczna spowiedź kogoś, kto widział i przeżył chyba wszystko, zakończona piękną, prawie gospelową partią: Tułam się po świecie i zastanawiam się, kto będzie moim przewodnikiem…

Laugh ma na płycie numer dwanaście, potem są jeszcze cztery utwory, które niestety niczym szczególnym się nie wyróżniają. Dobrze, że jest antybushowy Sweet Neo Con, że zamykające album Infimy (Keith po raz drugi) ma tak ciekawy, nowoczesny, taneczny rytm, ale tak naprawdę to ostatnie piętnaście minut zupełnie nieszkodliwie mogliby sobie darować. I tak wyszłoby dużo ponad dzisiejsze standardy.

My my, hey hey rock and roll is here to stay… To ich rówieśnik. W moim wieku o pewnych rzeczach nic mądrego nie da się powiedzieć. Na szczęście można słuchać. I można wierzyć, że z takimi płytami jak A Bigger Bang rock and roll can never die...

ANNA GACEK

[link widoczny dla zalogowanych]