Radio Derf (Playlista)

kora · Dołączył: 17 Lut 2006 Posty: 103 Przeczytał: 0 tematów

Kariera muzyczna Dereka Trucksa zaczęła się gdy w wieku dziewięciu lat wydał pięć dolarów
na używaną gitarę akustyczną. „To nie było nic nadzwyczajnego” - mówi - „Nie zamierzałem na niej grać.
Ta gitara po prostu była jedyną rzeczą, która ładnie wyglądała”.
Jednak ten pozornie nic nie znaczący zakup odmienił jego życie.
Gdy od ojca i przyjaciela rodziny Derek nauczył się tyle, ile mógł,
zaczął grać z innymi muzykami w rodzinnym mieście. „To wydarzyło się dość szybko” -
przypomina sobie artysta. W ciągu jednego roku kupił instrument, nauczył się na nim grać
i ruszył w trasę koncertową – z ojcem w roli menadżera i opiekuna „czuwającego, żeby miał
kontakt tylko z tymi rzeczami, z którymi powinien... żeby nie wpadł w złe towarzystwo”.
Derek spędzał coraz więcej czasu w trasie, co zmusiło go do podjęcia indywidualnego toku nauki,
żeby mógł skończyć średnią szkołę. To, co miało być zajęciem na weekendy stało się esencją jego życia.

W wieku 11 lat Derek Trucks zarobił pierwsze pieniądze za zagranie koncertu,
a rok później założył swój pierwszy zespół. Gdy skończył 15, spotkał Todda Smallie,
który grywał z wieloma bluesmanami i jazzmanami w okolicach Atlanty. „Sporo przeżyliśmy
razem i mamy ze sobą wiele wspólnego. Granie z nim to niezwykłe doświadczenie” -
mówi Derek o swoim przyjacielu i koledze z zespołu i dodaje: „Nawet dzieci rodziły nam
się w tym samym czasie”.
W 1995 roku miejsce przy bębnach na stałe zajął Yonrico Scott.
Czterdziestosześcioletni Yonrico wniósł do zespołu swoje przebogate doświadczenie.
On również zaczął muzykować w bardzo młodym wieku, bo już jako siedmiolatek grał muzykę
gospel w kościele. Dorastając w Detroit, uczył się od związanego z Motown George'a Hamiltona,
a potem ruszył na południe, by na Uniwersytecie Kentucky zdobyć dyplom z gry na instrumentach
perkusyjnych. „Bałem się, że go stracimy” - wspomina Derek nawiązując do poważnej operacji serca,
którą przeszedł Yonrico w październiku 2001 r. „Ten album do prawdziwy dar od losu.
To był nasz pierwszy koncert od czasu jego operacji i stąd tyle emocji i energii”.
Urodzony w nowojorskim Bronksie, a wychowany w Waszyngtonie,
Kofi Burbridge zainteresował się grą na flecie w wieku 6 lat.
Wkrótce zaczął ćwiczyć słuch i jednocześnie uczyć się teorii.
Muzyczne wykształcenie Kofi'ego opiera się na klasyce i jazzie.
Będąc studentem koledżu w Karolinie Północnej, Kofi dostał pierwszy angaż jako muzyk koncertujący.
Po przeprowadzce do Atlanty, skorzystał z okazji wspólnego muzykowania ze swoim bratem
(wirtuozem basu) i grupką podobnych zapaleńców. W 1999 r. przyjęto go do zespołu Dereka Trucksa.
W tym samym roku Derek Trucks otrzymał propozycję przejęcia gitary slide w grupie
The Allman Brothers Band. Gdy bohaterowie z dzieciństwa zapraszają do współpracy,
nie można im odmówić. Jednak Derek wiedział, ile czasu i energii zainwestował we własny projekt,
więc rozwiązanie jego zespołu również nie wchodziło w rachubę.
Ponieważ postanowił pogodzić obydwa zajęcia, jego harmonogram jest teraz bardzo napięty,
co sprawia, że artysta ma mało czasu, aby pomieszkać w swoim domu w Jacksonville.
W latach 2000-2001, czyli w ciągu dwóch pierwszych pełnych lat koncertowania z własnym zespołem
i jednocześnie z Allman Brothers Band,
Derek zagrał w sumie ponad 365 koncertów dla ponad milionowej publiczności.
W roku 2002 w ciągu jednego tygodnia obaj producenci zespołu The Derek Trucks Band –
Craig Street i John Snyder, zarekomendowali muzykom wokalistę Mike'a Mattisona.
W tym czasie Mattison, pochodzący z Minneapolis, a obecnie mieszkający w nowojorskim Brooklynie,
występował i nagrywał jako członek duetu Scrapomatic w okolicach Nowego Jorku.
Gdy Mike wystąpił na paru koncertach The Derek Trucks Band,
lider grupy wkrótce zdał sobie sprawę, że udało mu się znaleźć ostatni element układanki.
Dysponujący pełnym uczucia głosem i powściągliwy na scenie Mattison pasował do muzycznej wizji
zespołu i wkrótce został jego członkiem. Wydana w 2002 r.
płyta Joyful Noise spotkała się z uznaniem krytyków i zainteresowaniem fanów.
Album dotarł do 20. miejsca na liście nowych płyt Billboard Heatseekers i został uznany
przez czasopismo Guitar World za jeden ze „Stu Najważniejszych Płyt Gitarowych”.
Dziennik The Boston Globe uznał Joyful Noise za „jeden z najciekawszych albumów roku”,
natomiast zdaniem dziennikarzy czasopisma Rolling Stone, Derek wykazuje
„niezwykłe umiejętności jako gitarzysta i ogromną dojrzałość jak na swój młody wiek”.
W 2003 r. wytwórnia Columbia Records wydała Soul Serenade, album faktycznie nagrany przed
Joyful Noise, lecz wstrzymany z powodu problemów z podpisaniem umowy.
Zainspirowany utrzymanymi w podobnym nastroju arcydziełami takimi jak Kind of Blue (Miles Davis),
Somethin' Else (Cannonball Adderley) czy What's Going On (Marvin Gaye),
album ten jest zdaniem Dereka Trucksa „dużo łagodniejszy, subtelniejszy i bardziej stonowany
niż typowa płyta „gitarowa”. „Zdecydowanie nie chciałem zrobić płyty,
na której gitara przyćmiłaby inne środki muzycznego wyrazu”.
Czasopismo Harp doceniło Soul Serenade za „udokumentowanie ewolucji fantastycznego gitarzysty slide
Dereka Trucksa i jego odejścia od komercyjnych oczekiwań w stronę własnego,
coraz bardziej eklektycznego i śmiałego stylu”, natomiast Amerykańskie Radio Publiczne wprost
nazwało go „jednym z największych gitarzystów slide wszech czasów”.